w ramach tworzenia tak zwanych wsi „nowokulturnych”.

Warunki lokacji „nowych wsi” szczegółowo określał ich inspektor i zasadźca Maciej Eysymont:

[…] nadaję lasy sposobne do krudunku z wolnością wszelkich opłat na lat sześć, a po wyrudowaniu ich, ma nastąpić ograniczenie wieczne. Osadnicy mają wystawiać budynki dobre na linii, strzegąc się kłosowania w odstępach i niszczenia drzewa, pod strafami łowieckiemi, oraz ocalać dęby na bale i klepki zdatne. Po wyjściu lat wolnych z gruntu i łąk, po odtrąceniu nieużytków, płacić będą po złotych 80 czynszu z każdej włoki oprócz podymnego

(Cyt. za.: Iwaniec, 1977, s. 80).

Ponadto domy miały być budowane frontem do drogi, z materiałów pozyskanych z okolicznych lasów. Na takich warunkach powstawały kolejne wsie staroobrzędowe:

• Głęboki Rów (1787),
• Szury (1788),
• Wodziłki (1788),
• Łopuchowo (1789),
• Zaleszczewo (1789),
• Wysoka Góra (1789),
• Biała Góra (1789).

Początkowo osadnicy tworzyli różnorodną mozajkę staroobrzędowców, zarówno popowców, jak i bezpopowców, przybyłych z odmiennych rejonów Rosji. Na podstawie badań językowych określono, że znacząca część staroobrzędowców z Suwalszczyzny pochodzi z okręgu Wielkie Łuki i północnej części powiatów Połock i Gorodok.