Cerkiew była wzniesiona przez poprzednika Fiedosija – Joasafa, zmarłego w roku jej poświęcenia.

W okolicach Wietki znajdowało się wówczas kilkanaście osiedli staroobrzędowców, zwanych posadami, zamieszkałych przez ponad 30 tysięcy osób. Wietka przez wiele lat była centrum życia duchowego popowców. Wobec wzrastającego znaczenia Wietki, władze rosyjskich zastosowały środki zaradcze, mające na celu jej likwidację. Początkowo łagodne, w postaci wezwania do powrotu na tereny Rosji, poparte obietnicą wybaczenia. Wobec braku odpowiedzi na wezwanie, zastosowano radykalne rozwiązanie. W roku 1735 wojska rosyjskie, korzystając z niestabilnej sytuacji, jaka miała miejsce w Polsce po śmierci Augusta II, otoczyły Wietkę i całkowicie ją zniszczyły, wraz z położonymi w jej pobliżu osadami. Wydarzenie to nosi nazwę pierwszej „wietkowskiej wygonki”.

W roku 1758 wzniesiono i poświęcono nową cerkiew, Wietka odzyskiwała swą dawną rangę ważnego ośrodka życia religijnego. Do jej ostatecznego zniszczenia doprowadziła jednak druga „wietkowskaja wygonka” inspirowana przez carycę Katarzynę specjalnym ukazem z roku 1763, a ostatecznie dokonana w roku 1764.